Het leven gaat door...

Vanochtend werden we gewekt door een aardbeving. Eerst heel zachtjes en wiegend, daarna begon het bed harder en harder te schudden. Dat was het moment dat ik realiseerde dat het niet Paul was, die misschien een boze droom had. Van mijn vriendin Maja, die in Istanbul woonde ten tijde van de aardbeving van 1999, herinnerde ik me de omschrijving „als een zware vrachtwagen die langs komt rijden“. Alleen duurde het erg lang voor hij voorbij was! Dus lag ik daar in bed en voelde het schudden, hoorde het gerommel van de aarde en hoewel we amper wakker waren keken we elkaar aan en zeiden „Aardbeving“. Daarna werd het een beetje eng, want de kopjes en borden in de servieskast begonnen te rammelen en we hoorden iets schuiven op het dak. Plotseling herinnerde ik me televisiebeelden van mensen die wanhopig probeerden hun geliefden vanonder dikke lagen puin vandaan te krijgen. Ik voelde de aandrang naar buiten te rennen, veilig, waar ik geen dak op mijn hoofd kon krijgen. Maar op dat moment was het al afgelopen. Het was inmiddels zeven uur geweest, dus de ochtend vervolgde zoals elke andere zaterdagochtend: koffie, broodje, (digitaal) krantje. Lekker rustig...

Tot ik me bedacht dat als wij door Moeder Aarde wakker waren geschud, anderen mogelijkerwijs erger waren getroffen. Dit met de recente bevingen op Java nog vers in het achterhoofd. Op dat moment nog geen meldingen van een beving op het internet... het internet doet het uberhaupt nog, dus zo erg kan de beving niet geweest zijn!
Twee uur later stond er een vermelding op indonesiepagina.nl. Op zo’n honderd kilometer ten zuiden van Bali in de Indische Oceaan heeft een beving plaatsgevonden met een kracht van 6.4 op de Schaal van Richter. Een kleine vergelijking; de eerder genoemde beving in West-Turkije, die een slordige 17.000 slachtoffers maakte, had een kracht van 7.5.

Om dit alles in een perspectief te plaatsen: er waren afgelopen week zeven bevingen in Indonesie. Een ervan was van een gelijke sterkte als die in Bali afgelopen nacht. De Bali Times bericht dat er 7 slachtoffers het ziekenhuis in Denpasar waren gemeld. Allemaal mensen die puin over zich heen hadden gekregen of in angst uit het raam waren gesprongen. Ik denk dat Bali zich gelukkig mag prijzen met een gebrek aan hoogbouw...
Het dagelijkse leven heeft zich er weinig van aangetrokken. Klaarblijkelijk is 6.4 op de schaal van Richter heel gewoontjes naar Indonesische maatstaven, en moeten wij er maar aan wennen af en toe wakker te worden geschud. De werkers in de rijstvelden naast ons huis maken zich er zo te zien niet al te druk om: zij zijn gewoon aan het werk, net als iedere andere dag van de week.