Een paar weken geleden ben ik naar Bali verhuisd. Dat was mijn Grote Sprong voorwaarts. Althans, ik hoop dat dat de richting is waarin ik de sprong maak. Ik ben hier gekomen met mijn lief, de rest is onduidelijk. De keuze is gevallen op het pad dat onbekend is. Wie ben ik vanaf nu? Niet meer de juf, niet meer de zelfstandige, werkende vrouw. Al dat is weg. Maar wat komt er voor in de plaats. De voorspelbaarheid is zeker verdwenen uit mijn leven! En het is nog wel een geheel zelfstandig gemaakte keuze! Klagen verboden!
Mijn goede vriendin Ruby, hoewel niet geheel uit vrije wil, gaat ook door een periode van verandering. Ik denk dat ze het bij het juiste eind had toen ze stelde dat zij en op het punt stonden onszelf te herdefiniëren. Voor al wat ik achter me heb gelaten zal iets nieuws komen.
Op het moment dat de mogelijkheid er was hierheen te bivakkeren, schoot het door me heen: deze kans komt nooit meer terug. De brede laan, weliswaar een beetje platgetreden maar helder, zonnig en de kans is klein dat je erop verdwaalt. Of het donkere kronkelpaadje, dat slingerend het bos ingaat, zonder dat je weet waar het uitkomt. Dus ik deed mijn ogen dicht en sprong...
Als "Lady of Leisure" heb ik tegenwoordig royaal de tijd voor allerlei zaken die ik voorheen als luxueus beschouwde. Zoals het volgen van blogs. Op een van mijn favorieten (www.balisideoflife.blogspot.com) vond ik een verwijzing naar een gedicht van Robert Frost dat ik in de toekomst op mijn eigen situatie hoop toe te kunnen passen. Dus met dank aan de Airy Fairy:
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
Gelukkig maar dat ik het grootste deel van de tijd niet eens aan piekeren denk. Waarom zou ik ook, met zo'n uitzicht vanaf mijn eigen dakterras.
Mijn goede vriendin Ruby, hoewel niet geheel uit vrije wil, gaat ook door een periode van verandering. Ik denk dat ze het bij het juiste eind had toen ze stelde dat zij en op het punt stonden onszelf te herdefiniëren. Voor al wat ik achter me heb gelaten zal iets nieuws komen.
Op het moment dat de mogelijkheid er was hierheen te bivakkeren, schoot het door me heen: deze kans komt nooit meer terug. De brede laan, weliswaar een beetje platgetreden maar helder, zonnig en de kans is klein dat je erop verdwaalt. Of het donkere kronkelpaadje, dat slingerend het bos ingaat, zonder dat je weet waar het uitkomt. Dus ik deed mijn ogen dicht en sprong...
Als "Lady of Leisure" heb ik tegenwoordig royaal de tijd voor allerlei zaken die ik voorheen als luxueus beschouwde. Zoals het volgen van blogs. Op een van mijn favorieten (www.balisideoflife.blogspot.com) vond ik een verwijzing naar een gedicht van Robert Frost dat ik in de toekomst op mijn eigen situatie hoop toe te kunnen passen. Dus met dank aan de Airy Fairy:
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
Gelukkig maar dat ik het grootste deel van de tijd niet eens aan piekeren denk. Waarom zou ik ook, met zo'n uitzicht vanaf mijn eigen dakterras.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten